Verdwenen Tweeling Syndroom

'Help! Ook de dokter gaat een keer dood.'

Bij psychische problemen gaat men naar een psychotherapeut of desnoods naar het alternatieve circuit. Dat is de geëigende en inmiddels geconditioneerde weg om van klachten af te komen. Veel mensen denken dat dit de enige weg is bij psychische aandoeningen: 'Je levert jezelf uit aan een deskundige'.
Het eindresultaat van een behandeling is dat de therapeut in ieder geval (vaak aanzienlijk) betaald krijgt voor zijn diensten en dat slechts in 40% van de gevallen de patiënt structureel baat heeft bij de behandeling.
Ook wat precies het werkzame bestanddeel is, is niet helder. Het kan zijn dat het gaat om het charisma, de status en/of de kunde van de therapeut, maar het zou net zo goed kunnen gaan om non-specifieke therapiefactoren, zoals echte aandacht, een duidelijke rol- en machtsverdeling, de omgeving, etc.
Wat ik mij gedurende mijn rol als patiënt en ook gedurende mijn rol als therapeut vaak heb afgevraagd, is de kwestie van de 'kunde' en de 'status' van de therapeut. Een typisch voorbeeld is 'iemand op leeftijd', die met zingevingsvragen worstelt en terecht komt bij een therapeut, die nog maar net volwassen is. Naar mijn mening kan zo'n therapeut helemaal niets voor zijn patiënt doen. En als hij toch een poging waagt, is de kans op verslechtering eerder groter dan de kans op verbetering.
Samengevat is mijn stelling dan ook dat een therapeut in zijn rol als therapeut alleen oplossingen kan aandragen voor problemen die hij zelf in psychoanalytische zin heeft doorgewerkt. Daarnaast heb ik het sterke vermoeden dat een therapeut gemotiveerd is om het vak van psychotherapeut te gaan beoefenen, omdat er onbewust en diep van binnen een eigen probleem nog niet is opgelost en dat de rol van psychotherapeut het psychische probleem van de therapeut zelf in ieder geval als onbewuste wens nader tot een oplossing zou kunnen brengen.
Het handelen 'als therapeut' kan slechts een voorwaardelijke zijn, want de behoefte aan die rol komt uiteindelijk voort uit eigen onderliggende nog onopgeloste problematiek. Niet alleen gaat de dokter zelf een keer dood, maar eigenlijk is iedere therapeut in zekere zin neurotisch, zeg maar gewoon gek. Zoals de dokter in wezen niets kan doen voor de stervende, omdat het hem eenvoudig weg aan ervaring ontbreekt, zo kan de therapeut niets doen voor de patiënt die een probleem aandraagt dat refereert aan de niet doorgewerkte neurose van de therapeut en/of zelfs daar nog onder liggende problematiek. In zulke situaties is de rol als therapeut niet langer houdbaar, maar er zijn zeer weinig collega's die dit zullen toegeven en erkennen en zullen omzetten in daadwerkelijk handelen: opheffen van die eigen rol.Voor veel psychotherapeuten is de fixatie in de rol van psychotherapeut een voldoende oplossing voor de eigen problemen. Deze psychotherapeuten zijn in wezen in slaap gevallen.
Daarnaast zijn er ook tal van therapeuten die zich definitief vastklampen aan hun methode, de arrogantie ten toon spreiden dat deze methode een generale reikwijdte heeft en zo in feite hun eigen onderliggende problematiek verdringen.
Ik zou nog pagina's door kunnen gallen over de arrogantie van therapeuten die in wezen voorkomt uit hun onmacht om in het reine met zichzelf te komen, zodat ze de rol van therapeut weer terug kunnen geven als zijnde een spalk geweest voor de oplossing van de eigen problematiek. Maar dit is niet de kern van deze notitie. Ik wil het over vts'ers hebben.

Wanneer het gaat om bewustwording van de gevolgen van het vts dat opgelopen is tijdens de zwangerschap, diepe sporen achter heeft gelaten in de persoonlijkheid en tot ongewenst onaangepast gedrag van de getroffene aanleiding kan geven, zal het na het bovenstaande duidelijk zijn dat ik de mening heb dat de gebruikelijke aanpak: 'Ga naar een psychotherapeut', niet gaat werken. De problematiek is zo vroeg in de ontwikkeling ontstaan en heeft zo veel generalistische gevolgen dat verwacht mag worden dat er in feite geen curatieve oplossing voor is. Het is 'leven met....' en dat heeft gevolgen voor de aanpak.
Iedere aanbieding van therapeuten die een belofte is in de richting van een oplossing voor het vts (vergeet ook de aanzienlijke tegenprestatie in de vorm van vele euro's niet!), is niet anders dan te wantrouwen en te duiden in termen van niet opgeloste eigen problematiek. Ik vermoed dat heel veel therapeuten vts'er zijn zonder dat ze zichzelf daarvan bewust zijn. Ze hebben voor het vak gekozen, juist om het gemis niet onder ogen te hoeven zien: patiënten genoeg.
In de aanpak kom ik niet verder dan het uitwisselen van ervaringen in groepen: lotgenoten kontakt.
Ook therapeuten zijn welkom!
Een stap verder zou een radicale indeling van de mensheid kunnen zijn: ca. 89% eenlingen, ca. 10% vts'ers en ca. 1% meerlingen. Het uitganspunt daarbij is, dat deze groepen elkaar totaal niet kunnen begrijpen. Eenlingen maken voorwaardelijk hartscontact in afhankelijkheid van de wensen en eisen van de zonnevlecht (lees: 'kapitalistische mentaliteit'). Meerlingen hebben gedurende het leven minstens één onvoorwaardelijke hartsverbinding. Vts'ers vallen wat dat betreft tot nu toe tussen wal en schip en doen hun hele leven vaak mislukkende pogingen onvoorwaardelijke hartsverbindingen te maken als compensatie voor het geleden verlies. Het is een goede zaak dat deze mensen zichzelf en elkaar herkennen en erkennen in afzondering van de rest van de mensheid, want met name de eenlingen begrijpen niets van de behoeften van de vts'ers en maken maar al te graag misbruik van hun niet te stelpen behoefte aan een hartsverbinding tegen bijna iedere prijs.
Concreet komt het er op neer dat vts'ers, na zorgvuldige diagnose terecht kunnen in groepen en speciale café's en welkom zijn op een inmiddels aangekocht eiland in Griekenland........:-).
'VTS-ers aller landen verenigt U.'

Mijn bezwaren tegen de rol van 'therapeut' wortelen ook in een diepere overtuiging dat spiritueel werk en geld en macht niet goed met elkaar te verenigen zijn, behalve dan dat er een kostendekkende uitwisseling kan plaatsvinden. Het begrip 'kostendekkend' is echter gevoelig voor wat je zou kunnen noemen 'onzichtbare winst'. Daarom rust de plicht op degene die de kosten veroorzaakt om de kosten zo laag mogelijk te houden. Voor een uurtje mediteren €17,50 vragen omdat de vaste lasten van de (te) mooie ruimte betaald moeten worden, is een voorbeeld van 'onzichtbare winst'. Zoiets vind ik ontoelaatbaar als het gaat over de relatie tussen een bedrag dat moet worden neergeteld tegenover een aktiviteit die uiteindelijk 'gebakken lucht' genoemd zou kunnen worden.

Helaas is het zo dat we met mensen te maken hebben die door het kapitalistische systeem verpest zijn. Zij zijn geconditioneerd rondom het idee dat hoe duurder iets is, hoe beter van kwaliteit. Het uitbuiten van dit principe is verachterlijk te noemen. Aan de andere kant is 'de mens' te stompzinnig om überhaupt maar te kunnen beseffen dat met name als het gaat om spiritualiteit er geen relatie te leggen is tussen geld en de kwaliteit van het in ruil daarvoor verkregene. Hoe die mens te bereiken, is een probleem. Misschien is een leuke oplossing die mens behoorlijk te laten betalen voor een cursus of iets en dan aan het einde het meeste geld weer terug te geven.

Los, of naast deze beperking van de kapitalistische mens is daar de kwestie van de teruggetrokkenheid uit de wereld en de wereld buiten. Wat ik bedoel in onze christelijke cultuur is het klooster en het openbare leven. In het openbare leven is de mens alleen maar gericht op en bezig met reproductie of de in stand houding van de soort. Deze gerichtheid wordt ingegeven door het instinkt van de soort. Alle mogelijke vormen van motivatie in het openbare leven hebben tot doel de soort te laten voortbestaan. Zo is daar de belangrijke onderlinge rivaliteit, wedijver, concurrentie of hoe je al die 'survival of teh fittest' shit verder maar zou willen benoemen. In ieder geval sluit het naadloos aan bij de manier waarop samenlevingen wereldwijd georganiseerd zijn: kapitalisme.
De mens zelf komt meestal niet verder dan zo veel mogelijk geld verdienen en daar dan op allerlei mogelijke manieren mee te pronken. Triest, maar het bewustzijn van de 'gewone mens' reikt niet veel verder dan dat.
In de afzondering is het vaak al niet veel beter gesteld, behalve dan dat naast het in stand houden van het materiële, waar uiteraard wel geld voor nodig is, vaak één of andere ideologie wordt aangehangen als reden van het afgezonderde bestaan.
Ook is nogal eens te zien dat in de afzondering de reproductie gereguleerd wordt of zelfs helemaal afgezworen. Dit in tegenstelling tot het openbare leven, waarin de mens vrij is zich zoveel mogelijk voort te planten.
Wat ik me nu voorstel van een zinvol leven, is het leven in de afzondering, zonder ideologie, maar wel met het bewustzijn gericht op de kern van de problematiek van de mens: de onstuitbare drang om zich voort te planten. Kan het zo zijn dat die drang tot bewustzijn kan komen en daardoor minder totalitair wordt in het in bezit nemen van onze ziel?
En als er dan ruimte komt om in afzondering niet meer bezig te hoeven zijn met reproductie of afgeleide verwerpelijke derivaten daarvan zoals het oefenen in allerlei competities, wat voor ruimte kan er dan ontstaan en wat voor invulling kan daar dan komen zonder direct te vervallen in dogmatiek? Deze ruimte, deze rust, deze mogelijkheden die zich aandienen zodra de reproductie niet meer ons totale bewustzijn in zijn greep houdt, dat is waar ik zo naar verlang en wat zich soms, al is het maar heel even, toont temidden van het tumult tijdens het oprichten van weer eens een nieuwe 'kerk'. Zodra aan de minimale materiële voorwaarden is voldaan, trek ik me terug in 'mijn' klooster. Om het klooster in stand te houden, moet ik zo af en toe het openbare leven weer in. En soms ontmoet ik iemand die ik vanzelf uitnodig in 'mijn' klooster. En zo gaat dat met toevlucht zoeken. Ik zoek toevlucht in 'mijn' klooster om me te bezinnen op wat er meer te doen is dan alleen maar meehelpen aan de reproduktie. En hierin ben ik niet alleen en hierin ben ik ook niet nieuw. Dit is van alle tijden: mensen die zich de vraag stellen of het alleen maar de reproduktie is waarvoor wij in de vorm van een mens verschijnen. De vele dogmatische stelsels die de 'mens in afzondering' inmiddels heeft gecreëerd als vervangende zin voor reproductie bevallen mij echter niet. Mag de ruimte in afzondering ook 'open' blijven?
Wars van macht en geld? Wars van iedere onderlinge hiërarchie?
Misschien is de enige taak wel het radicaal killen van de apenrots behoefte van de mens die alleen maar warm loopt als het over reproduktie en al zijn derivaten gaat. De gewone mens komt niet verder dan een plek in een rangordening. Het organigram van de zich op reproductie richtende mens is simpel: een pyramide. Ergens heeft hij zijn plek, zijn waarde, zijn motivatie, zijn zin, zijn bewustzijn en dat alles in afhankelijkheid van zijn plaats in de hiërarchie.

Vts'ers kunnen niet goed omgaan met deze pyramidale sociale ordening van de zich op reproduktie richtende normale mens in de buitenwereld. Hun eerste ervaring is die van in gelijkwaardigheid in verbinding zijn. Een verbinding die is weggevallen maar wel zijn sporen als ideaal heeft achtergelaten. De zoektocht van de vts'er is die van verbindingen op niveau van gelijkwaardigheid. Echte wederkerige relaties. De 'gewone mens' functioneert op het niveau van de zonnevlecht. De 'vts'er' functioneert op het niveau van het hart. Hoe kunnen deze mensen elkaar ooit ontmoeten? En hoe kan de vts'er die in de problemen is geholpen worden door een ander (therapeut), al dan niet een vts'er, in een hiërarchische verhouding en dat ook nog eens tegen een aanzienlijk honorarium? Dat gaat niet werken. Dat helpt de vts'er alleen nog maar verder in de problemen en zij die zich hard maken om de vts'er een 'therapie' aan te bieden, die 'zeker helpt' en daar ook nog €900,- voor durven te vragen, juist dat zijn de mensen die zelf precies voor de afgrond van de oneindige problematiek van de vts'er hebben gestaan en niet durfden te springen, maar in plaats daarvan terug zijn gesprongen in de wereld van de competitie, hiërarchie, macht en al die shit meer.
Vts'ers zijn met geen enkele therapie te helpen die volgens de constructie 'patiënt-therapeut' worden aangeboden. Het is net zo belachelijk als de dokter, die helpt bij een stervensproces en zich een houding aanmeet van onsterfelijkheid. De stervende heeft daar NIETS aan.

Zo ook is een VTS'er niet gebaat bij een 'helper' die zich in een hiërarchische situatie aandient als 'meerdere' en ook nog eens een tegenprestatie wil in een systeem dat nou juist zo onverdraaglijk is voor de vts'er.